اختراع حرفه چاپ درحقیقت به قرنهایی پیش از گوتنبرگ، که نامش تحت عنوان اختراع کننده چاپ در تاریخ چاپ به تثبیت رسیده است برمی گردد. آسوریان چندین هزار سال گذشته از به دنیا آمدن بر آجر هایی از گل رس مهر میزدند.

استفاده از حروف قابل انتقال در چاپ
استفاده حروف قابل انتقال هم بین سال ها ی 1051 و 1058 در چین شروع شد. اختراع کننده این حروف شخصی به اسم پی شنگ بود و حروف نیز از گل رس ساخته می شد. حروف دستی و حروف قلعی که بعد از آنان به کار آمد هیچ یک رواجی نیافت و بر عکس حروف چوبی رایج شد. تا این که در سال 1440 گوتنبرگ در ظاهر فارغ از اطلاع از کار چینی ها، حروف قابل انتقال را ابتکار کرد و برای هر مورد از حروف الفبا یک کلام غیر وابسته به کار گرفت. حروف متحرک را چینی ها ابتکار کردند، البته گوتنبرگ که فن اش زرگری بود، آلیاژ مطلوب برای ریخته گری حروف را از سرب و آنتی موآن به دست آورد و آن‌گاه نسبت هرکدام از این دو فلز را به طوری تعیین کرد که حروف بیشتر از حد مشقت بار و قابل انعطاف نباشند. او برای مرکب چاپ نیز فرمول قابل قبولی یافت و خلاصه با رفع مانع ها و حل ایرادات فعالیت چاپ را میسر و اجرایی کرد. نسبتاً 20 سال بعد از اول کارایی ها ی گوتنبرگ راجع به چاپ، این صنعت با به کارگیری از سطح ها پر رنگ در ونیز، فلورانس، پاریس و لیون در حدی مختصر و محدود ترویج یافت.

تاریخچه چاپ سنگی
دستگاه چاپ گوتنبرگ، به جهت هزینه ها ی مضاعف دو چندان، تنها برای ثروتمندان قابل دسترسی بود و به همین جهت تا بازه ها ی طولانی استقبال چندانی از آن نشد. 300 سال بعد از ابتکار دستگاه چاپ گوتنبرگ، نمایشنامه نویسی آلمانی به اسم آلوئیس زنه فلدر، چاپ سنگی یا این که لیتو گرافی را درسال 1796 میلادی ابتکار کرد.
هر سنگی که نوشته یا این که تصویر با این شیوه روی آن نقش می بست، برای چاپ حدود 750 ورژن تلاش مناسب داشت و بعداز آن نقش روی سنگ قابلیت چاپ نداشت.

تاریخچه چاپ سنگی در ایران
اگرچه در رابطه استارت چاپ سنگی در جمهوری اسلامی ایران احادیث زیادی موجود است، به لحاظ میرسد چاپ سنگی را برای اولین بار میرزا پارسا شیرازی در تبریز اختراع نمود. میرزا با تقوا که از طرف دولت کشور‌ ایران برای یادگرفتن هنرهای تازه به اروپا رفته بود، در رجوع و برگشت یک دستگاه چاپ سنگی با خویش به تبریز آورد که آن را در سال 1250 قمری چاپ سنگی را راه اندازی کرد.
چاپخانه سنگی طی زمان کوتاهی در تهران و بعد از آن اصفهان و آن‌گاه بقیه شهرهای کشور‌ ایران تاسیس شد و بیش تر از 50 سال صرفا نحوه چاپ در کشور‌ ایران بود و تا آخرها زمان قاجار، هر چه در کشور‌ ایران چاپ میشد، به طرز چاپ سنگی بود. اما هشت سال قبل از ورود چاپ سنگی به کشور‌ ایران چاپ سربی هم راه‌اندازی شده بود، اما به جهت هزینه و زحمت فراوان آن، بعد از ورود چاپ سنگی کنار نهاده شد و بعد ها در آخرهای زمان قاجار مجدد حروف سربی و به کار گیری از آن مرسوم گردید.

طریقه چاپ سربیطریقه چاپ سربی شیوه نسبتا معمولی ای بود: برگه روی کاغذ ای متشکل از حروف پررنگ سربی و آغشته به مرکب فشرده میشد و بر اثر فشار، حروف بر کاغذ صفحه نقش می بست. حروف چینی خبر نامه هم در آغاز به طور دستی انجام می گرفت، البته ابعاد این کار با دستگاه ها یی که همه گیرترین آنان «لاینو تایپ» بود انجام می شد. دستگاه حروفچینی خودکاری لاینوتایپ در سال 1886 میلادی ساخته شد و بنابراین سرعت چاپ کم کم فزونی یافت. ترقی فناوری به تدریج سبب شد دستگاه حروفچینی سربی از دور بیرون شود و جای خویش را به دستگاه الکترونیکی بدهد.